.

امام علی علیه السلام می فرمایند: « مَنْ عَظَّمَ صِغَارَ اَلْمَصَائِبِ اِبْتَلاَهُ اَللَّهُ بِکِبَارِهَا »
کسى که سختی های کوچک را بزرگ شمارد خداوند او را به مصیبت هاى بزرگ مبتلا خواهد کرد. /نهج البلاغه - حکمت 448

- فکر میکنم نقطه مقابل این افراد ، کسانی هستند که قرآن درباره آنها می فرماید : " الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَیْهِ رَاجِعونَ "؛ یعنی کسانی که از کمی و کاستی های زندگی مادی و از زوال نعمت ها هرگز ناراحت نمی شوند چون معتقدند که نه تنها همه مواهب، بلکه خودشان نیز به خداوند تعلق دارند و می دانند که اینجا سرای جاویدان برای زندگی ابدی نیست بلکه مسیری برای گذر و بازگشت به سوی خداست.

زوار خاکی حرمت کبریایی اند

از کنار بعضی آدم ها نمیشه براحتی گذشت. نمیشه نادیده شون گرفت . مثلا همون پیرزن مشهدی ِ امروز صبح رو که سواد خوندن ِ دعا نداشت. که اومد بین اون جمعیت، زیارتنامه رو بدست من داد تا براش بخونم و اون جمله به جمله بعد از من تکرار کنه. که من خوندم و اون با همون لهجه ی شیرینش ، با همون صدای گرمش بعد از من تکرار کرد. گاهی حتی کلمات رو درست ادا نمیکرد. اما ، با تمام وجود روح ِ معرفتی که در کلامش بود رو احساس می کردم . بعد هم که زیارت به انتها رسید پیشونیمو بوسید و کلی دعا کرد و آروم چادر ِ گل دار ِ خاکستری رنگش رو مرتب کرد و بعد از ادای احترام به حضرت (ع) ، از من دور شد. 

بین تمام زیاراتی که توی همه این سالها توی حرم امام رضا(ع) خونده بودم ، این یکی بیشتر از همه به دلم نشست. بیشتر از بقیه روحمو درگیر کرد. و صدای پیرزن هنوز توی گوشم می پیچه... 

چشم در چشم گنبدت شده ام ...

"اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ"

- من و اتاق و پنجره ای که رو به باب الجواد باز میشود ...

- تمام حاجتم این است بال و پر بدهی ... (محمد صادق کریمی)

- با سنگ فرش های حرم حرف می زنم/ اینجا چه قدر سنگ صبور سفید هست (رضا جعفری)