زوار خاکی حرمت کبریایی اند

از کنار بعضی آدم ها نمیشه براحتی گذشت. نمیشه نادیده شون گرفت . مثلا همون پیرزن مشهدی ِ امروز صبح رو که سواد خوندن ِ دعا نداشت. که اومد بین اون جمعیت، زیارتنامه رو بدست من داد تا براش بخونم و اون جمله به جمله بعد از من تکرار کنه. که من خوندم و اون با همون لهجه ی شیرینش ، با همون صدای گرمش بعد از من تکرار کرد. گاهی حتی کلمات رو درست ادا نمیکرد. اما ، با تمام وجود روح ِ معرفتی که در کلامش بود رو احساس می کردم . بعد هم که زیارت به انتها رسید پیشونیمو بوسید و کلی دعا کرد و آروم چادر ِ گل دار ِ خاکستری رنگش رو مرتب کرد و بعد از ادای احترام به حضرت (ع) ، از من دور شد. 

بین تمام زیاراتی که توی همه این سالها توی حرم امام رضا(ع) خونده بودم ، این یکی بیشتر از همه به دلم نشست. بیشتر از بقیه روحمو درگیر کرد. و صدای پیرزن هنوز توی گوشم می پیچه...